De 7e ronde bracht ons een zware uitwedstrijd tegen De Wijker Toren, een team dat een stuk hoger op de ranglijst staat. Maar elk nadeel heb z'n voordeel, zei Johan Cruijff al.
Henk mocht weer eens aan bord 1 en aan dat bord werd het gelijk van JC bewezen: het bord bleef leeg omdat het 1e van de tegenstander al veilig was en hun 2e nog niet. Andere invallers bleken niet voorhanden. 1-0 voor ons dus bij de aftrap.
Johan was als 2e klaar: zijn tegenstander nam veel risico in de opening en kreeg door nauwkeurig spel van Johan zwakke pionnen. Bovendien had Johan een verwoestend loperpaar en wat later een sterke vrije h-pion. Toen zwart materiaal verloor gaf hij er de brui aan. 2-0!
Kort na elkaar boden Manfred, Paul en Marnix na ongeveer 2 1/2 uur spelen remise aan. Manfred werd veroordeeld tot doorploeteren in een iets mindere stelling en met minder tijd, maar bij Paul en Marnix werd het aanbod aangenomen. Het evenwicht in de partij van Paul werd nergens verbroken: met solide spel hield hij de op papier sterkere witspeler keurig in bedwang. Dameruil haalde de laatste risico's uit de positie. Bij Marnix stonden bijna alle stukken en pionnen nog op het bord na een levendige opening en beginnend middenspel. De stelling bood nog vele mogelijkheden, maar leek in dynamisch evenwicht en we stonden immers 2 punten voor. Van 2-1 naar 3-1.
De volgende beslissingen vielen rond de tijdcontrole. Michael en zijn tegenstander speelden beiden op het scherpst van de snede in een aantrekkelijke partij. Wit stond gewonnen in het centrum, zwart (Michael) stuurde pionnen en torens op de vijandelijke koning af. Na een handige doorbraak van wit moest Michael een stuk offeren, waarvoor hij uiteindelijk niet genoeg compensatie kreeg. 3-2 voor de onzen. Manfred werd intussen geleidelijk weggespeeld in zijn moeilijke eindspel door de Torenaar met de hoogste ELO. 3-3 toen de dijken braken.
Timon stond lange tijd iets minder in een partij die traag op gang kwam. Dit leidde onvermijdelijk tot een heftig tijdnoodduel. Daarin is Timon altijd handig en ook nu maakte hij die reputatie waar. Kort na de tijdcontrole wist hij zijn inmiddels verkregen voordeel om te zetten in een niet te pareren mataanval. 4-3 en 1 MP binnen.
Michiel was, nadat de partij lang in balans leek zonder een duidelijke fout in een minder eindspel terecht gekomen. Een afwikkeling naar een toreneindspel met 2 pionnen minder leek nog kleine kansen op redding te bieden, maar wit bleef het nauwkeurig doen en wist een dodelijke tempodwang te creëren. En zo stond de rechtvaardige 4-4 eindstand op het bord en hielden we een klein strohalmpje in onze knuistjes.
Helaas bleken de meeste uitslagen in onze poule niet gunstig. De laatste twee wedstrijden tegen onze naaste concurrenten zullen we hoogstwaarschijnlijk allebei moeten winnen om niet te degraderen. Winst in de volgende wedstrijd en dan een gelijk spel in de laatste wedstrijd zou eventueel genoeg kunnen zijn, maar mijn scenarioberekeningen worden door de meeste teamgenoten niet meer vertrouwd na een flinke uitglijer via de App, terwijl ik via de TV mijn geliefde Sparta volgde in hun degradatiestrijd (2-0 gewonnen bij Roda!) :-)