BLINDENTOERNOOI TE HAAKSBERGEN
Op zaterdag 6 en zondag 7 april vond te Haaksbergen het jaarlijkse IBIS-schaaktoernooi plaats. IBIS staat voor Internationaal Blinden Integratie Schaaktoernooi en dat werd voor de 45e keer gehouden. Dit is dus het negende lustrum en dat werd gevierd. Bertus Groot nam al voor de vijftiende keer deel.
In het verleden zijn al diverse clubleden van Schaakmat Westland meegegaan om Bertus, vooral tijdens zijn reis, te begeleiden. Hij was blij dat hij evenals vorig op Wim kon rekenen want zonder begeleider had hij zijn lievelingstoernooi moeten afzeggen.
Op vrijdagmiddag vertrokken wij (Bertus, ik en Auré) al vanuit Monster met de bus. Auré is de blindengeleidehond van Bertus, maar die kennen jullie natuurlijk wel. De reis werd voortgezet per tram en trein waarna
wij vanuit Hengelo door de organisatie werden vervoerd naar de speelzaal in Haaksbergen. De reis was voor mij al een belevenis want ik ben niet vertrouwd met openbaar vervoer. Bertus had stationsservice
geregeld, zodat hij door spoorpersoneel naar zijn zitplaats werd gebracht. Dat personeel was heel vriendelijk en maakte gelukkig niet meer de vergissing van vorig jaar. Toen bracht men ons steeds naar een stiltecoupé zonder dit te melden, laat staan met ons te overleggen.
Het toernooi drijft op een groot aantal vrijwilligers, die dit veelal al jaren doen. Daartoe behoren ook de gastgezinnen. Wij verbleven bij Sinie en Gerard. Dat was 20 minuten lopen maar steeds een prettige
wandeling. Auré begroette de gastvrouw superenthousiast hoewel zij elkaar een jaar niet hadden gezien! Bij dit gastgezin werden Bertus en ik in de watten gelegd. Niets was hen teveel om het ons naar de zin te maken. Ik heb de kans aangegrepen om de 12-jarige kleindochter van de gastvrouw de basisbeginselen van het schaken te leren.
Het toernooi vond plaats in theater 'De Kappen'. Er waren 40 deelnemers die speelden in groepen van 4. De meesten kwamen uit Duitsland, dan volgde Nederland, vervolgens België (eigenlijk alleen Vlaanderen) en
Engeland. De meerderheid was blind of slechtziend maar er speelden ook een aantal begeleiders mee. Interessant was de wijze waarop blinden hun zetten vastlegden. De meesten spraken de zetten in zoals
Bertus dat doet. Maar er waren ook deelnemers met een soort ponsmachine of kleine typemachine. Als een gedane zet werd gemeld dan gebeurde dat vrijwel steeds in het Duits, dus bijvoorbeeld ‘Springer Bella
drei schlägt Bauer Delta zwei’. De groepen waren niet alleen ingedeeld op rating maar er werd ook gestreefd naar verscheidenheid qua gezichtsvermogen en nationaliteit. Bertus speelde in groep 7 hoewel hij vorig jaar groep 6 had gewonnen. Hij vond het vooral leuk dat hij de Nederlandse Marieke als tegenstander mocht begroeten. Met 2 remises en een zege werd Bertus opnieuw kampioen in zijn groep. Wim speelde met een Duitser, een Brit en nog een Nederlander. Vorig jaar had ik groep 2 gewonnen maar nu kwam ik niet eens in de buurt van winst. Tegen de Brit (geen Engelsman maar een Schot, zoals hij benadrukte) werd ik geleidelijk overklast. Tegen de Duitser kwam een gelijkwaardige remise op het bord. In de slotpartij deed mijn tegenstander 1 zwakke zet door met een loper zijn eigen ontwikkeling te blokkeren. Misschien liet ik mij in slaap sussen. Zodra hij de rokade had uitgevoerd kwam er een verwoestende aanval, die niet was te weerstaan.
Op zaterdag werden 2 ronden gespeeld en op zondag de laatste. Na de 2e partij kon simultaan gespeeld worden tegen Zyon Kollen, een sterke lokale speler, mits je gewone partij op tijd klaar was. Tegen hem was ik kansloos.
Bertus scoorde 2 punten en pakte daarmee de eerste prijs.
De organisatie was niet alleen zeer professioneel maar deed tevens haar best om het ieder naar de zin te maken. Zo was er op vrijdagavond een gezellig samenzijn voor deelnemers, gastgezinnen en
organisatie. Op zaterdagmiddag genoten wij een gezamenlijke lunch in restaurant 'De Molen" en op zaterdagavond werd op dezelfde locatie het 9e lustrum gevierd met een heerlijk buffet. Bijzonder was het optreden van de zingende obers, 2 dames en 2 heren die zongen en daarbij ook contact zochten met het publiek.
De sfeer tussen de deelnemers en de leden van de organisatie was geweldig. Velen kijken hier lang naar uit, beschouwen dit ook als een soort reünie. Iedereen ging voldaan weer huiswaarts.
Voor Auré was het zijn laatste toernooi. Wegens zijn leeftijd moet hij dit jaar met pensioen en zal dan in een gezin in Friesland worden opgevangen. Voor Bertus en zijn vrouw Wil is dat een hele klap want met een geleidehond wordt een sterke band opgebouwd. Er is een nieuwe hond aangevraagd.
Wim Duijvesteijn