Westland Schaakt

Na het gelijke spel tegen titelfavoriet Santpoort in de 1e ronde stond een pittige uitwedstrijd tegen Philidor Leiden op het programma. We moesten op het laatste moment Michael door een ongelukje missen (sterkte Michael!) . Gelukkig had Johan Voorberg nog ruimte in de agenda en viel in. De kille cijfers wezen uit dat we tegen een flink ELO-overwicht zouden moeten optornen.

De start was niet slecht: Henk had enkele uren voor de wedstrijd besloten om van opening te switchen tegen de verwachte tegenstander, Nico Kuijf. Zoiets moet meestal ernstig afgeraden worden, maar dit keer pakte het aardig uit. Na de opening had Henk een microscopisch voordeeltje in een vrij vlakke stelling en bood remise aan, wat vlot aangenomen werd (½ – ½). Dit bood de gelegenheid om Manfred te ontlasten door Henk verder als captain te laten opereren.

Daarna volgden twee tegenvallers: kort na elkaar moesten de beide Johannen het onderspit delven in tactische, scherpe partijen. Johan Voorberg kwam beter uit de opening dan gewoonlijk en lanceerde een doorbraak op de koningsvleugel; het zag er veelbelovend uit, maar volgens Johan was dat juist fout. Het werkte in elk geval als een boemerang (1½ – ½). Johan Valstar had de opening goed voorbereid en zijn aanval in een stelling met tegengestelde rokades leek eerder te komen dan die van Leonore Braggaar. In de praktijk hield de Philidoriaanse alles onder controle met een sterke loperzet en won vlot. (2½ – ½).

Manfred hield met zwart keurig stand tegen een hoger gerate tegenstander en mocht remise nemen (3-1). We hadden ondanks dit succesje nog een lange weg te gaan. Michiel was de eerste die voor ons een vol punt scoorde. Vanuit de opening won hij in een kaarsrechte lijn door de druk op de zwarte stelling steeds verder op te voeren, waarna deze bezweek. De winst kwam geen moment in gevaar: precies zo’n partij die erg goed is voor hart en bloedvaten van de teamleider (3-2).

Marnix trok de stand in evenwicht in zo te zien een voorbeeldige Fransman. Na het nodige manoeuvreren kreeg hij steeds meer vat op de stelling en won door een paar aardige kleine combinaties 2 pionnen. De witspeler gaf er kort daarna de brui aan (3-3). Zo te zien leek de wedstrijd op een gelijk spel af te koersen, wat ik ook doorgaf voor het eerste verslag voor de WOS-radio. Timon had in een partij die lang ongeveer gelijk stond een pionnetje veroverd en probeerde een toreneindspel te winnen dat of net wel of net niet gewonnen was. Zoiets is een kolfje naar zijn hand(igheid) en alle Westlanders hadden het subjectieve idee dat dit wel goed zou komen. Dat was dus ook zo en voor het eerst kwamen we op voorsprong (3-4).

Voor een onverwacht succesvol slot zorgde Paul in zijn partij tegen routinier Herman van Halderen. Paul had een zwarte “inktvis” (paard) op d3 toegelaten die de hele stelling beheerste. Toen Paul ook nog een loper liet verdwalen op h6 die ingesloten werd, leek het pleit beslecht, temeer daar de laatste seconden op zijn klok wegtikten. Gelukkig vond hij nog de enige verdediging en kreeg er weer tijd bij. Het taaie verdedigen leverde plotseling succes op toen de Leidenaar 2 zetten verwisselde, waarna de partij totaal kantelde: het zwarte paard ging eraf in ruil voor de verdwaalde loper en er resteerde een voor Paul gewonnen dubbeltoreneindspel dat keurig uitgetikt werd (3-5).  

Al met al een wat geflatteerde zege, maar daar maalde bij ons niemand om!